مسئولین و خانواده هایشان در این ۹۵ درصد هستند یا در آن ۵ درصد؟

و اما آمار می‌گوید ۲۶/۵۵۵/۶۸۲ خانوار در کشور داریم که از این تعداد ۲۴/۹۰۱/۶۹۶ خانوار یارانه بگیر هستند (عددی نزدیک به ۷۶ میلیون نفر از مردم ایران) سامانه مذکور این تعداد یارانه بگیر را در سه سطح فقیر ۳۸ درصد، متوسط ۵۵ درصد و برخوردار ۷ درصد تقسیم بندی نموده است. چندین شاخص مختلف از دلایل این تقسیم بندی بوده است که قصد داریم یکی از این شاخص ها را که داشتن خودرو و قیمت آن است را در این متن بررسی نماییم.

یارانه بگیران فقیر (۳۸ درصد) بطور متوسط ۲۴ درصد از آنها خودرو دارند و متوسط قیمت خودرو آنان ۷۱ میلیون تومان است!!
یارانه بگیران متوسط (۵۵ درصد) بطور متوسط ۶۵ درصد از آنها خودرو دارند و متوسط قیمت خودرو آنان ۱۳۵ میلیون تومان است!!
یارانه بگیران برخوردار (۷ درصد) بطور متوسط ۹۸/۵ درصد خودرو دارند و متوسط قیمت خودرو آنان ۴۴۰ میلیون تومان است.

بخش بزرگی از خوانندگان این مطلب، با مطالعه این آمار بسرعت دو عدد ۳۸ درصد فقیر و ۵۵ درصد متوسط را با هم جمع می‌کند و عدد ۹۳ درصد را فقرای واقعی از جمع یارانه بگیران کشور در نظر می‌گیرند و بخش دیگری از خوانندگان سر فصل های این آمار را به جای فقیر، متوسط و برخوردار اینگونه تغییر میدهند، خیلی فقیر (زیر خط فقر) ۳۸ درصد، فقیر ۵۵ درصد و متوسط ۷ درصد و این ۹۳ درصد یارانه بگیر را تقسیم بندی می‌کنند، البته باید بدانیم که از آن ۷ درصدی که یارانه نمی‌گیرند بخشی هم بدلیل آنکه در سال اول پرداخت یارانه و به جهت کمک به دولت داوطلبانه خارج شدند ( که الان همه پشیمان هستند) به عددی حدود ۹۵ درصد مردم ایران می‌رسیم.

در اینجا یک سوال جدی برای مردم باقی می ماند و آن این است که مسئولین و خانواده هایشان در این ۹۵ درصد هستند یا در آن ۵ درصد؟ مردم بلا استثنا و ناخواسته مسئولین را در آن ۵ درصد می‌بینند چرا که اگر آنان را در میان خودشان می‌دیدند (۹۵ درصد) باید تغییری به نفع مردم رخ می‌داد نه آنکه هر روز معیشت مردم سخت تر شود.

مسئولین باید بیایند و صادقانه در صدها تریبونی که در اختیار دارند از وضعیت واقعی خود و خانواده هایشان بگویند، خانه آنها، خودرو خود، همسر و فرزندانشان، سفرهایشان، خریدهایشان و نوع تغذیه و پوشش و…
آیا آنها هم یک هفته مانده به آخر ماه هر شب محاسبه قسط و وام و اجاره خانه و شهریه دانشگاه فرزند و خرید مایحتاج عمومی و خرید جهیزیه و مراسم و مریضی و تصادف احتمالی و هزار درد و مرض دیگر را انجام می‌دهند؟
آیا آنها هم پنجم هر ماه تا آخر هر ماه آرزو می‌کنند که خدای ناکرده شرمنده درخواست های مشروع زن و فرزندان خود نشوند و هر روز می‌میرند و زنده می شوند تا آخر ماه بشود.
آیا آنها می‌دانند چطور می‌شود با چند ماه حقوق حق التدریسی و یا کارگری دریافت نشده چگونه می‌شود فقط نان خالی خرید؟
آیا آنها می‌دانند که کارگران فصلی در میادین از صبح تا شب در گرما و سرما منتظر کاری احتمالی روی جدول می‌نشینند و اگر کاری پیدا نشد از شرمندگی خانه همانجا می‌خوابند؟

آقای وزیر، سامانه خوب است و آمار هم خوب است ولی واقعا فکر نمی‌کنید که باید تصمیمی عاقلانه و شدنی و بصورت فوری، آنی و لحظه ای را مد نظر قرار دهید، اگر نمی‌توانید خود را مدیون ۸۵ درصد مردم نکنید این بی تدبیریها و وقت گذرانیها حق الناس است.
مسئولین محترم و گرامی قاطعانه بعنوان احدی از آحاد ۹۵ درصد مردم که هشت خود را گرو نُه می‌بینیم و خود را در طبقه فقیر جامعه حس می‌کنم به شما عرض می‌نمایم که در هر تن فروشی جدید از فقر، هر خودکشی ناشی از فقر، هر فروش عضو بدن و ناقص شدن از فقر، هر تصادف ساختگی پدر خانواده برای دریافت دیه، هر مرگ ناشی از استرس و اضطراب و نگرانی والدین خانواده از شرمندگی فرزندان و دهها نمونه دیگر از این نوع اتفاقات شریک هستید.

اگر بدانید بر شما بهتر است یا استعفا از شغل و مسئولیت یا مبارزه طاقت فرسا تا سر حد مرگ برای خلاصی ملت از سختی و تنگدستی. اگر می‌توانید اینگونه ادامه دهید پس بسم الله و مردم پشت شما هستند و اگر نمی‌توانید خود را شریک تمام جنایت‌های ناخواسته جامعه که نمی‌بینید ولی بخاطر آن در روز جزا محاکمه می‌شوید نکنید و هر چه زودتر استعفا دهید.
خود را سرگرم آمار و سامانه و مصاحبه و صدها بازی دیگر نکنید، “یا این یا آن”

انشاءالله